Home sweet home

Afgelopen zaterdagavond zette het vliegtuig ons na een reis voor mij van 4,5 week letterlijk en figuurlijk weer terug op moederaarde. Onder begeleiding van een typisch Hollands weertje (lees: stromende regen) wist ik direct ‘ik ben weer thuis’. Moe maar voldaan stapten we ons huis binnen waar onze poes Kiki ons luid miauwend verwelkomde. Ze had ons gemist en liet dat blijken ook, de lieverd. Na kort wat geknuffeld te hebben met Kiki dan toch eindelijk ons eigen bed weer in. Ik kan je zeggen…..het is een weelde om weer in ons eigen liefdevolle nest te slapen :-) Niet dat ik te klagen heb gehad, want over het algemeen waren de bedden onderweg van een redelijke kwaliteit en heb ik goed kunnen rusten, maar toch.

Nu drie dagen na thuiskomst begin ik langzaam te landen in mijn eigen omgeving. Het is echt wennen om na zo’n reis weer thuis te komen. Ik heb zoveel indrukken opgedaan die impact hebben op m’n hele zijn, dat dendert nog na in mijn lijf. Om letterlijk te aarden heb ik gisteren zo’n beetje de hele dag lekker met m’n handen gerommeld in de tuin. Dat heeft geholpen, alhoewel de drang om terug te willen groot is. Het leven ‘daar’ is simpel. Er zijn maar drie dingen waar je je druk om hoeft te maken: wat eet ik, waar slaap ik en hoe staat het met m’n voeten (bron: Corinne).

Ik heb echt alles ‘thuis’ kunnen laten en tijdens de camino in het nu kunnen leven. Heerlijk zo zonder zorgen. Intens kunnen genieten ook. Vooral ook van ‘de mens’, uniek zoals we allemaal zijn. Tijdens de camino vallen alle maskers af, doet achtergrond, opleiding of functie niet ter zake en is bovenal een ontdekkingstocht naar de ander wie hij of zij is, wat hem of haar beweegt in het leven. Terwijl ik dit schrijf flitsen nog wat gezichten en gebeurtenissen voorbij…..ik koester ze.

Ik spring nog even terug in de tijd met jouw goedvinden naar vorige week maandag, daar waar ik je had achtergelaten na mijn vorige blog. Na de samensmelting met Corinne in Santiago, waar we trouwens beiden nog kort kennis hebben kunnen maken met de meeste medepelgrims van onze individuele camino’s, was het tijd voor ons gezamenlijke ‘toetje’ naar Finisterre. De naam Finisterre komt van het Latijnse Finis Terrea, wat zoveel betekent als het einde van de wereld. Deze naam is aan Finisterre toegekend door de Romeinen, omdat het dorp één van de meest westelijke punten is (vanuit Europees perspectief). Al lopend delen we over en weer onze ervaringen van onze ‘eigen’ camino, ondertussen genietend van de prachtige route en het zonovergoten weer. Het is fijn om weer samen te zijn en nu ook uit eigen ervaring mee te kunnen praten over het bijzondere van het lopen van de camino. De vergelijking gaat misschien een beetje ver, maar het is hetzelfde als vader of moeder worden. Je kunt het pas ervaren als je het bent.

In vier dagen tijd lopen we in een gemoedelijk tempo over de vele bosrijke paden, met af en toe nog een pittige klimmetje, naar de Atlantische Oceaan. In de laatste kilometers naar Finisterre wordt de spanning opgevoerd: via een steile afdaling door het bos hebben we ineens uitzicht op de oceaan en onze eindbestemming. Wat een fantastisch panorama! Als kers op de taart vinden we allebei een Sint-Jacobsschelp (het symbool van de camino naar Santiago) op het strand van Finisterre. Een mooi cadeau als reminder aan deze reis. Op kaap Finisterre staat de kilometerpaal met de mythische afstand: 0,00 km. Hoe toepasselijk op het ‘einde van de wereld’. Het markeert het einde van de bijzondere Camino de Finisterre. Het zit er op.

Aangezien we nog geen terugvlucht geboekt hadden was het tijd om dit te gaan regelen. Na het nodige speurwerk door Corinne bleek Oviedo het voordeligst te zijn om naar huis te vliegen. Omdat er nog een paar dagen tussen lag voordat het zover was hebben we eerst nog een uitstapje gemaakt naar Muxia, een plaats niet ver van Finisterre, aan de Costa da Morte. Een ruige kust met kliffen en een woeste zee viel ons ten deel. Tegen het decor van een blauwe lucht was dit smullen geblazen. Met de bus zijn we later die middag alvast teruggereisd naar Santiago waar we nog een nacht hebben doorgebracht in een seminarie. Een gigantisch gebouw op een heuvel met uitzicht op het oude centrum van de stad en haar kathedraal. Na het ontbijt de volgende dag wachtte ons een busreis van vijf uur naar Oviedo. De route voert ons langs plekken waar Corinne en ik hebben gelopen. Als in een film trekt de realiteit ons nog één keer terug in de roes van de camino. Een hele vreemde gewaarwording.

Na een dagje sightseeing in Oviedo is het dan toch echt tijd om huiswaarts te keren. Het voelt afgerond. Ik voel me vervuld. Vierenhalve week uit m’n rugzak geleefd en nu terug naar huis….home sweet home!

Note: langs deze weg wil ik jou als lezer bedanken voor het feit dat je me wilde volgen tijdens mijn camino. Dank ook voor de vele positieve reacties op mijn blogs….ik heb ze allemaal gelezen. Het schrijven van de blogs ontstond iedere keer weer organisch: in mijn lijf begon het dan te kriebelen en in mijn hoofd te borrelen. Tijd om in de pen te klimmen.

Voor nu alle liefs en ik hoop je snel weer te ontmoeten!

Knuffelsssssss