Groene oase

Ken je dat gevoel van thuiskomen in een natuurlijke omgeving waarin alles rust uitstraalt? Vandaag is zo’n pareltje! Vanmorgen vertrokken uit Ribadeo, de laatste plaats aan de kust in de provincie Galicia. Met toch wel een klein beetje pijn in het hart verruil ik de zee voor de bergen. De komende zeven dagen loop ik landinwaarts naar Santiago langs kleine bergdorpjes, stromende beekjes, uitgestrekte bossen en landerijen.

Vandaag stond een etappe op het schema naar een plaatsje met de poëtische naam Villanova de Lourenzá op het programma. Een slordige 27km voornamelijk klimmen over geasfalteerde wegen en prachtige slingerende bergpaden. Onderweg koeien die het sappige gras herkauwen en af en toe een blaffende hond bij boerderijen die we passeren. Voor het eerst sinds dagen kom ik eindelijk weer eens wat medepelgrims onderweg tegen. Een Deen, een Zweed en zowaar een Nederlander. Gezamenlijk zijn we verbaasd om in de middle of nowhere een kleine bar aan te treffen, waar we ons tegoed doen aan yoghurt met granola en verse aardbeien, mjammie. Na deze lunch stappen we vrolijk verder op weg door de groene oase van rust. Zoals zo vaak wordt er kilometerslang in stilte gewandeld en door een ieder genoten van de fantastische vergezichten. Even wordt het ritme verstoord door een dreigende bui, maar het waren gelukkig maar een paar spetters. Uiteindelijk bereiken we de albergue rond de klok van drie uur. We kijken onze ogen uit. Een huis uit 1918 dat nog de sfeer uitademt van die tijd, maar voorzien is van de nodige luxe, gelukkig wel. Van de eigenaar krijg ik nog een speciale rondleiding door het huis, doordat ik waarschijnlijk wel heel enthousiast reageerde. Ik geniet van zijn verhaal. Na de douche kruip ik m’n stapelbed op, geef m’n voeten hun welverdiende massage en gun m’n lijf de nodige rust.

Graag neem ik je nog even mee terug naar een paar dagen geleden. Ik ontmoette een Fransman, die gebrekkig Engels sprak, maar uiteindelijk konden we toch met handen en voeten een soort van gesprek voeren. Bleek dat de man al 80 was en pas sinds z’n 70ste de camino had ‘ontdekt’. Hij zei dat dit waarschijnlijk wel z’n laatste tocht zou zijn. M’n ogen rolden bijna uit haar kassen. Respect voor zo’n prestatie is wat ik voelde. De man glimlachte me tevreden toe toen hij op z’n dooie akkertje vertrok voor een volgende etappe.

Een dag later zie ik in de verte een wat oudere peregrino lopen. Het duurt enige kilometers voordat ik hem passeer en een gesprek met hem voer. De Duitser is kort van stof, maar ik weet nog net uit hem ‘te persen’ dat hij 75 jaar is. Ik groet hem en wens hem, zoals velen dat doen ‘buen camino’ en denk hem achter me te laten. Tot m’n stomme verbazing loopt hij in m’n kielzog mee en enkele kilometers later passeert de beste man me zelfs. Ik geniet van zijn fitheid en wens me dat zelf ook toe.

Inmiddels is het ruim 2,5 week geleden dat ik m’n reis aanving. Het lijkt een eeuwigheid geleden. Thuis is ver weg, ondanks m’n fijne gesprekken met Corinne, waarin ik m’n belevenissen deel. Ik leef in het hier en nu en dat is fijn om te merken.

Wel kijk ik uit naar het moment dat Corinne zal aansluiten in Spanje. Vanavond vertrekt zij namelijk richting Santiago om zelf een korte camino te lopen (camino del Ingles). Volgende week zaterdag ‘smelten’ we samen in Santiago en vervolgen gezamenlijk de route nog naar Finisterre dat aan de Atlantische oceaan ligt. Voor mij de kers op de taart!

Maar eerst nog even genieten van m’n eigen camino…..tot later!