En daar ging ik dan afgelopen dinsdag lopend vanaf huis met een volle rugzak op pad niet wetend wat deze reis me gaat brengen. Een heerlijk vrij gevoel maakte zich meester van mij. Met een brede glimlach stapte ik door de straten van Amersfoort op weg naar het station, vanwaar ik zou vertrekken naar Schiphol. Onderweg verzond ik nog snel wat laatste berichtjes en deelde m’n blijdschap.

Na een voorspoedige vlucht tegen een strak blauwe hemel landde ik in Bilbao. Daar aangekomen dacht ik lopend naar m’n eerste hostel te komen. Maar…..na enkele pogingen weg te komen kwam ik tot het inzicht dat het niet zou gaan lukken, althans niet op een makkelijke manier (Google Maps is niet altijd m’n vriend). Toch maar een taxi genomen. Natuurlijk moet je dan niet naar de meter gaan zitten kijken (de chauffeur sprak geen Engels), want daar wordt je ook niet blij van….haha. Nou ja, ik heb het geld maar voor lief genomen en heerlijk genoten van wat slenteren door de stad en het verorberen van een overheerlijke burrito. Daarna was het tijd om m’n mandje op te zoeken.

Na een wat rommelige nacht (kennelijk toch wat onrustig met 3 vrouwelijke slapers in de stapelbedden), vertrok ik naar Guggenheim, een ‘must see’ museum voor als je in Bilbao bent. Alleen het gebouw al is zeer de moeite waard door haar architectuur. Ook de moderne kunst was smullen. Daarna tijd om met de bus naar Santander te gaan. De plek vanwaar ik mijn camino zou starten. Ik was zwaar onder de indruk van het ondergrondse busstation. Dat hebben ze goed voor elkaar die Spanjaarden! In de grote steden is het overal zo geregeld heb ik me laten vertellen.

In Santander, een flinke stad net als Bilbao ook aan de Noord-Spaanse kust, wemelde het van de mensen. Het was ‘Semena Santa’ de week voor Pasen. Een hoop mensen vrij en op vakantie. Gezellig die drukte voor even, maar ik verlangde vooral naar de stilte: in mezelf en om me heen.

In het hostel aangekomen maakte ik kennis met Rudy, m’n Duitse kamergenoot. Vriendelijk als hij was maakte hij me deelgenoot van zijn reis zonder zich op te dringen. Hij waarschuwde me zelfs voor z’n gesnurk, hetgeen ik gelukkig niet heb gehoord.

In alle vroegte vertrok ik op donderdag de nog verlaten straten van Santander achter me latend, warm aangekleed en in opperbeste stemming op weg naar Santillana del Mar. De eerste etappe en direct één van formaat: 38km. Ik had me zelf voorgenomen me te laten leiden door m’n lijf en niet door m’n hoofd. Het idee was om gaandeweg te voelen wat haalbaar was voor die dag. Onderweg kwam ik gek genoeg eigenlijk geen mede-pelgrims tegen, iets dat ik fijn vond zo’n eerste dag. Ik was vooral bezig te ontdekken om een houding en cadans te vinden die fijn voelde. Gaandeweg werd het warmer en al snel moest de jas uit en stond het zweet op m’n voorhoofd. Iets over de helft van de etappe besloot ik toch een ‘shortcut’ te nemen, die me uiteindelijk 4km zou besparen. Achteraf was ik er blij mee, want ik had mezelf toch wat overschat voor zo’n allereerste dag. Vlak voor de aankomst deze dag ontmoette ik Beñat, een trotse Baskische jongeman. Samen liepen we op naar een klooster waar hij zou verblijven die nacht. Aangezien we een klik hadden besloot ik daar ook te slapen. Bij het avondeten met meerdere ‘pellegrino’s’ sloot ook Pernille, een Deense vrouw aan. Nu bleek dat zij uit hetzelfde hostel in Santander was vertrokken die morgen en zij me herkend had aan m’n rode rugzak (ze had me na het vertrek een tijdje in het vizier gehad, maar uiteindelijk verdween ik uit het zicht). Gemoedelijk deelde iedereen z’n ervaring van die dag ondertussen genietend van de eenvoudige maaltijd. Tot schrik van m’n tafelgenoten vertelde ik dat ik voor de komende dagen geen slaapplek had geregeld. Ontzettend tof was dat iedereen druk begon te zoeken op het internet om ook een slaapplek voor mij (en Pernille, zij had ook niets gereserveerd) te regelen. Ik bleef kalm en zei ‘universe will provide’. Een kwartier later meldde een man van het klooster ineens dat hij wat had geregeld: een kennis had nog wel een slaapplek voor 2 personen. Op zo’n moment is het net een grote familie, allemaal blije gezichten omdat het tóch is geregeld.

Vandaag is het vrijdag en loop ik samen met m’n Baskische en Deense pelgrims een prachtige etappe naar Comillas (22km). Slingerend over smalle weggetjes en af en toe een pad genieten we onderweg van de (berg)uitzichten met zelfs nog sneeuw op de toppen en van de zee, die niet ver weg is. Soms praten we onderweg, soms ook hele stukken in stilte. Een fijne balans. Aangekomen in Comillas, eerst maar eens even heerlijk gedoucht. Wat kan een mens daar van opknappen! En….helaas, een grote blaar te pakken! Gelukkig ben ik voorbereid, al ben ik wel benieuwd hoe het morgen aanvoelt als ik m’n schoenen in stap.

Zo, nu ben ik toe aan wat voedsel. M’n maag begint geluid te maken.

Tot later!